Toen meditatie voor het eerst associatieve gedachten begon te materialiseren, dacht men dat dat alles was, dat wil zeggen dat het een hulpmiddel was om ons te helpen een bepaald bewustzijn te bereiken, dat de zolder van verlichting, de hemel, of het pad naar zelf-ontdekking zou kunnen zijn. Maar meditatie is veel meer dan alleen maar een symbool van zelfontdekking.
Het gaat erom daadwerkelijk een vorm van verhoogd bewustzijn te bereiken waarbij we kunnen stoppen en onze gedachten en gevoelens kunnen opmerken. Op die manier zullen we de ervaring van de werkelijkheid vinden. Meditatie is niet iets dat gemeten wordt in tijd of ruimte of iets dergelijks, maar het zijn ‘kayas’ — nonnen, monniken, toegewijden en mensen met een doordringende intelligentie, die in staat zijn afstand te nemen van de ervaring van ‘meer’ en het voortdurende streven naar zichzelf.
Wanneer je zozeer in het huidige moment bent, zo hevig als je op dit moment bent, dan dringt je bewustzijn aan op dat bewustzijn. Het verlangt ernaar zichzelf te zien in de dagelijkse ervaring. Het wil zijn eigen gezicht zien, of verlangt ernaar de gezichten van alle mensen op de planeet te zien. Het is op zoek om de fysieke wereld te zien zoals ze is, zoals ze is, zonder enige vorm van oordeel. Het gaat om het zien van God of enig aspect van God.
De traditionele opvatting van meditatie als een middel tot spirituele groei heeft veel leed veroorzaakt. Het heeft het doel van meditatie verkeerd begrepen. Meditatie is niet een of andere substantie die je kunt bereiken, vastpakken en helemaal God-achtig en in de kosmos worden. Dat is misleiding, het is een poging om je van God af te brengen. Wat meditatie probeert te doen is achter het idee van God te reiken, om God te zien in alle wezens en in alle situaties. Meditatie is geen doel, maar een middel om een glimp van God op te vangen, een glimp van iemands ware aard, vooral een aspect dat vertegenwoordigd wordt door de aard van de geest. Wanneer je beseft dat achter alles een onderliggende energie, een goddelijke kwaliteit schuilgaat, lost dat de hartstocht, de verlangens en de driften op.
Meditatie is niet de beoefening van het stil worden, noch de beoefening van het afleiden van de geest. Het is niet het opgeven van iemands behoeften en wensen. Meditatie gaat over loslaten, binnenlaten, opgeven, en nemen wat het leven geeft. Wanneer je mediteert, stop je in wezen met zoeken. Als er een methode is, een praktijk, die je zal helpen jezelf te zien als afgescheiden van het universum, dan is er een die je daarbij zal helpen.
En het heeft te maken met een soort loslaten dat je helpt de munt om te draaien, bij wijze van spreken. Je kunt geen bewustwordingsgebieden bereiken door het innerlijke als een doel op zich te gebruiken. Op die manier zul je problemen opwerpen die vervolgens de intensiteit van je verwachting en behoefte aan elk zullen verhogen. En dat is het gevaar van het proberen van meditatie voor hen die denken dat ze spiritueel willen zijn.
Er is een veelzeggend citaat hier: “Meditatie is niet een of ander mengsel van fysieke hum Druin, maar be-zijn, niet iemand anders het leven laten versterken, beteugelen, niet journalen, mandaat, illustreert de persoonlijke benadering van de 21e eeuwse mens tot de ervaring van het leven. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat de behoefte aan een bemiddelaar…mijzelf is.”
De waarheid is dat we ons uiterste best doen. We gebruiken het meeste en dat is het. De meesten van ons denken, we doen wat we bereiken volledig naar het beste van ons kunnen. En het is belangrijk op te merken dat we nergens komen als we blijven proberen meer en meer en meer te doen, en meer en meer te zijn. Bovendien kunnen we onszelf niet in een groter bewustzijn laten verschuiven, zelfs niet als meditatie onze enige optie is.
Iets meer willen zijn dan waar we zijn, onze ware aard uitbreiden, is de reden waarom we meditatie hebben. Dus in een poging om het te begrijpen, is dit wat meditatie is, het meest essentiële deel ervan: het vinden van het pad in en door onszelf om een veld te bereiken dat voorbij het fysieke ligt. Het is een realisatie dat onze ware aard vrijheid is, vrijheid van gehechtheid, en vrijheid om te ervaren. De ervaring is Gods bewustzijn. Het is wat wij liefde noemen. En het wordt ook beschreven als de eeuwige essentie, de bron van alle licht en liefde.
Bij het beoefenen van meditatie komen we tot een keuze tussen het individualiseren van onze ervaring, en het samengaan met het universele en het universaliseren ervan. We komen tot het besef dat we niet slechts reageren op wat het leven ons geeft en ons toestaat te voelen. Wij zijn eigenlijk verantwoordelijk voor het toelaten of NIET toelaten. We kunnen onze ervaring verruimen en openen, of we kunnen ons sluiten en vernauwen, inkrimpen of verruimen. We kunnen streven naar iets meer of we kunnen genoegen nemen met niets meer dan wat het leven ons geeft. Als we iets voor een ander doen, stellen we onszelf open voor vervulling en mededogen, vooral als diegenen in onze reis met APRO.
Het hele doel van meditatie, geloof ik, is dit: ons bewustzijn verruimen.
lees meer: