Wat het inhoudt:
De theorie is dat er verschillende manieren (emoties) zijn om in een toestand van ‘zo’ te komen. Er zijn manieren die automatisch zijn, aangeboren, die niet “bewust” hoeven te zijn, en manieren die door externe factoren moeten worden uitgelokt.
Dergelijke co-factoren moeten worden ontdekt, willen we gemakkelijk en snel toegang krijgen tot de klacht.
Mensen die vele, vele jaren van misbruik hebben ondergaan, oefenden slechts op één manier, hetzij door slaan, slaan, slaan, over-rust, niet slapen, oppervlakkig ademen, of het troosten van wonden die niet leken te willen genezen, enzovoort, hun spieren werden stijf en werden beroofd van de stimulans die normaal een reactie zou uitlokken.
Het onvermogen om frustratie te voelen, het onvermogen om geluk te ervaren, de zekerheid van prestaties, het vermogen om tolerant te zijn, het vermogen om alliatief te zijn, het vermogen om je gevoelens opzij te zetten met als enig doel het iemand anders naar de zin te maken, enzovoort, moesten worden bereikt door een ander proces, een proces dat anders was dan de manier waarop de vorige generaties het hadden gedaan.
Nieuw in opkomst waren de begrippen werking van de frontale kwab, werking van de pariëtale kwab, werking van de limbische kwab, ethologische werking, sociaal-cognitieve werking, enzovoort, en niet in dezelfde cluster, en niet in dezelfde volgorde. Met andere woorden, in plaats van een hele reeks verschillende emoties tegelijk te kunnen ervaren op alle gebruikelijke manieren, hadden mensen de neiging om één manier van ervaren te hebben, één Sudoku-test die ze eerst afmaakten. Als ze alle Sudoku’s af hadden, was dat degene waar ze je over wilden vertellen, maar ze konden je niet vertellen over de tweede rij, en de derde, en de vierde.
Hoe frustrerend was dat, vooral wanneer je geholpen werd door technologie die je in staat stelt de tests snel af te werken, om het zacht uit te drukken. De hippocampus, het gebied dat normaal gesproken staat voor het verwerken van informatie, is op de prioriteitenlijst gezakt, nu is het gemakkelijker om mensen de tests in hoge volumes te laten afwerken. Toch functioneerden de veronderstelde “hogere” hersenfuncties nu eens wel en dan weer niet, totaal los van elkaar, en nu functioneerden ze in allemaal verschillende tempo’s en op allerlei verschillende manieren.
En het opkomende gebied van de neuropsychologie zou gewijd zijn aan het meten en oefenen van de functies van de verschillende hersenkwabben; ook wel de “neuro emotionele integratie” van het “hogere brein” genoemd. Maar de theorie van de “hogere hersenen” bestond nog niet, en er waren geen geldige, meetbare, niet-invasieve instrumenten om te meten wat duidelijk “hogere” hersenactiviteit was.
Wat ik nu wil doen is ons terugvoeren naar de diepe structuur waar het trauma aan het kinderbrein zich voordeed, en het hebben over de geboorte van de theorie van het hogere brein. Ik wil ons terugbrengen naar het werk van Laurence Morehouse en Tanya Stoolatuck, die dit werk al meer dan vijftig jaar doen. En ik wil u vertellen over een deel van hun werk dat zeer interessant zal zijn voor degenen onder ons die lezers zijn die het werk van Laurence en Tanya nog niet eerder hebben gelezen. En ik wil proberen om dit te doen op een manier die helemaal niet bevooroordeeld lijkt.
Laurence en Tanya Morehouse doen dit al meer dan vijftig jaar, ze hebben een paar boeken gepubliceerd, maar het is het werk van Laurence dat voor mij het belangrijkste en meest relevante werk over dit onderwerp is. En ik ben Laurence en Tanya daar dankbaar voor. Laurence heeft ketenonderzoek gedaan, hij heeft een heel hoofdstuk over neurovolumes en de anatomie van de hersenen in zijn boek Brain Virus. In zekere zin is het mijn schuldgevoel over het feit dat ik mijn werk voor de veiligheid van mensen niet heb gedaan, dat mij ervan weerhoudt de veiligheid van methylkwik te lezen.
Lees meer: